Deze 6 mythische concepten gebaseerd op onverkochte Alfa Romeo 33 Stradale chassis

Er wordt veel gepraat overAlfa Romeo 33 Stradale vanaf 2023Het is een naam die synoniem staat voor exclusiviteit en onconventionele positionering. Maar om te begrijpen waarom deze naam vandaag de dag nog steeds zo sterk resoneert, moeten we bijna zestig jaar terug in de tijd, naar een andere 33 Stradale, geboren in 1967. Een even mythische als paradoxale auto, waarvan de commerciële mislukkingen aanleiding gaven tot enkele van de grootste conceptauto's uit de Italiaanse autogeschiedenis.

De originele 33 Stradale: technisch meesterwerk, financiële mislukking

De oorsprong van de 33 Stradale ligt in de Alfa Romeo Tipo 33, een raceauto die werd ontwikkeld om uithoudingsevenementen te domineren. In tegenstelling tot de gebruikelijke logica, Alfa Romeo besloot de competitie achter zich te laten en een versie voor de weg te maken, om de auto te homologeren en er een zeker prestige aan te ontlenen. Franco Scaglione kreeg de opdracht om het koetswerk te ontwerpen, terwijl de technische basis die van een pure raceauto bleef: buisvormig H-vormig chassis, tweeliter V8 centraal achterin, extreme lichtheid.

In 1967 werd de 33 Stradale aangeboden voor de astronomische prijs van 9.750.000 lire. Ter vergelijking: een Ferrari 275 GTB kostte ongeveer 6.500.000 lire. In die tijd stond een miljoen lire gelijk aan ongeveer 1.600 Amerikaanse dollar. Ondanks zijn prestige en prestaties dekte de 33 Stradale niet eens zijn productiekosten. Alfa Romeo wilde er 50 van verkopen, maar de realiteit was heel anders: slechts een paar complete exemplaren vonden een koper.

Officieel werden er 18 33 Stradale chassis geproduceerd. Ze zouden nooit allemaal verkocht worden in de vorm die Scaglione zich had voorgesteld. En dat is precies waar een ander verhaal begint, dat van een uitzonderlijke speeltuin aangeboden aan de grootste Italiaanse carrosseriebouwers. Bij gebrek aan klanten stelde Alfa Romeo een aantal ongebruikte chassis ter beschikking aan prestigieuze carrosseriebouwers. Pininfarina, Bertone en Italdesign grepen deze uitzonderlijke basis aan om hun eigen visie op de ultieme sportwagen te ontwikkelen. Elk project is uniek, verschilt radicaal van de anderen en weerspiegelt de razendsnelle evolutie van het autodesign tussen het einde van de jaren 1960 en het midden van de jaren 1970.

Carabo: Bertone's totale doorbraak

De Alfa Romeo Carabo, die in 1968 werd gepresenteerd, was ongetwijfeld het meest revolutionaire concept dat uit de 33 Stradale voortkwam. Marcello Gandini, toen nog een jonge ontwerper bij Bertone, ging compleet in tegen het sensuele design van Scaglione. Hier waren geen rondingen meer: alles was hoeken, strakke lijnen en geometrische vormen. De Carabo introduceert een extreem laag wigvormig silhouet, verticaal openende deuren, inschuifbare koplampen en een radicale benadering van aerodynamica. Gespoten in fluorescerend groen, geïnspireerd op de Carabus Auratus kever, met een oranje motorkap en reflecterende gouden ruiten, schokt hij evenveel als hij fascineert. Onder de carrosserie ontwikkelt de 2,0-liter V8 230 pk voor slechts 700 kg.

De Carabo is niet zomaar een stijloefening. Hij beïnvloedde rechtstreeks toekomstige iconen zoals de Lancia Stratos Zero, de Maserati Khamsin en later de Lamborghini Countach. Er is ooit maar één exemplaar gebouwd en dat staat nu in het Alfa Romeo Museum in Arese.

33 Roadster GS: Pininfarina's experimentele visie

Datzelfde jaar presenteerde Pininfarina op de autosalon van Turijn de Alfa Romeo 33 Roadster GS, ontworpen door Paolo Martin. Waar Bertone nieuwe wegen wilde inslaan, experimenteerde Pininfarina. Deze lage roadster combineert zachte oppervlakken en strakke lijnen met een direct herkenbare visuele identiteit. De voorkant wordt gekenmerkt door een ongewone lichtsignatuur bestaande uit zes koplampen op een rij. Een brede zwarte rubberen bumper loopt over de hele breedte, terwijl twee zwarte spoilers de voorspatborden flankeren. Aan de achterkant domineert een enorme oranje spoiler de motor. Het is niet alleen een esthetisch element: hij fungeert als rolbeugel en herbergt de oliekoeler, terwijl ook het klavertjevier, het symbool van sportieve Alfa Romeo's, erop prijkt.

De deuren openen verticaal, de voorruit is minimalistisch en de cabine is bewust gestript, zwart met oranje stoelen. De 33 Roadster GS blijft uniek, maar zal als basis dienen voor een nog extremere evolutie.

33 Coupé Speciale: verfijning volgens Fioravanti

In 1969 deed Pininfarina het nog eens dunnetjes over met de Alfa Romeo Tipo 33/2 Coupé Speciale, ontworpen door Leonardo Fioravanti. Deze versie werd gepresenteerd op de Autosalon van Parijs en had een meer technologische en luxueuze benadering. Gebouwd op chassis 750.33.115, voorzien van een glazen dak, hydraulisch bediende vleugeldeuren en inschuifbare koplampen.

Deze 33 Coupé Speciale is schitterend geel gespoten en zou aanvankelijk in een kleine serie worden geproduceerd. Uiteindelijk bleef het een one-off, een symbool van wat de 33 Stradale had kunnen worden als Alfa Romeo had doorgezet op de markt van supercars voor weggebruik.

Iguana: de geboorte van de Giugiaro-stijl

Met deLeguaanDe Iguana werd geïntroduceerd in 1969 en was een van Giorgetto Giugiaro's eerste stilistische statements onder de vlag van Italdesign. De Iguana was gebaseerd op het 750.33.116-chassis en bleef de 2,0-liter V8 met 230 pk gebruiken. Later werd de 2,6-liter V8 van de Alfa Montreal overgenomen omwille van de betrouwbaarheid. Visueel stond het concept in schril contrast met al het andere dat destijds op de markt was. Zijn metaalgrijze glasvezelcarrosserie, geborsteld metalen dak en stijlen, hoekige lijnen en vooruitspringende voorruit gaven de Iguana een bijna tijdloze uitstraling. Het ontwerp beïnvloedde modellen zoals de Maserati Bora en Merak en was zelfs een voorbode van de DeLorean DMC-12.

De Iguana is ook uniek en staat nu in het Museo Storico Alfa Romeo, een herinnering dat Italiaans design in de jaren 60 wist hoe het decennia vooruit moest denken.

33 Spider Cuneo: het concept tot het uiterste doorvoeren

In 1971 transformeerde Pininfarina de GS Roadster in een nog radicalere nieuwe creatie: de 33 Spider Cuneo. Hij werd gepresenteerd op het Autosalon van Brussel en liet bijna alle rondingen achterwege ten gunste van een puur, scherp wigvormig profiel. De auto heeft geen deuren, de voorruit vormt een omhullend vizier en NACA-luchtinlaten geven vorm aan de flanken. Aan de achterkant doen zes lichten en acht uitlaatpijpen denken aan de wereld van de motorbootraces. De V8 blijft ongewijzigd, net als het vedergewicht van 700 kg.

De Spider Cuneo is een echte laboratoriumauto, een demonstratie van wat de ultieme sportauto kan worden als het ontwerp niet wordt beperkt door commerciële beperkingen.

Navajo: het einde van een futuristisch tijdperk

Het laatste concept op basis van een 33 Stradale-chassis, de Alfa Romeo Navajo, verscheen in 1976. Bertone en Gandini verlengden de wielbasis met een enorme vierkante achtervleugel, een centraal designelement. Aerodynamica stond centraal in het project, met een beweegbare spoiler, een voorspoiler die afhankelijk van de snelheid kon worden uitgeklapt en inschuifbare koplampen aan de zijkanten.

Met een lengte van slechts 3,80 meter, een breedte van 1,86 meter en een hoogte van 1,05 meter is de Navajo compact maar visueel spectaculair. Zijn minimalistische cabine contrasteert met zijn ruimteschipachtige uiterlijk. Hij markeert ook het einde van een cyclus van extreme droomauto's op basis van de 33 Stradale.

Ironisch genoeg was het de onverkochte Alfa Romeo 33 Stradale die aanleiding gaf tot zes legendarische conceptcars. Waar de auto op de weg zijn publiek niet vond, bood het chassis de grootste Italiaanse ontwerpers alle vrijheid, wat leidde tot een ongeëvenaarde concentratie van creativiteit.