Eeuwfeest Monte-Carlo: Alfa Romeo DNA met een supercharged Lamborghini V12-motor

Fulvio Ballabio is een Italiaanse coureur en inwoner van Monaco, die in 1978 begon in de Formule Ford en vervolgens in 1985 ging racen in de F3, F2 en F3000. In de tweede helft van de jaren 80 deed hij ook mee aan duurraces in de 24 uur van Le Mans en zelfs in Championship Auto Racing Teams in de Verenigde Staten. In de tweede helft van de jaren 80 deed hij ook mee aan enduranceraces in de 24 uur van Le Mans en zelfs in Championship Auto Racing Teams in de Verenigde Staten, terwijl hij ook deelnam aan offshore bootraces. Maar naast zijn raceactiviteiten had Ballabio nog een andere ambitie: om de eerste sportwagenfabrikant van Monaco op te richten en een sportwagen van topniveau te produceren, op een moment dat de supercarrage de markt overspoelde en enorme speculaties aantrok. Dit werd bereikt in 1985 met de oprichting van Monte-Carlo Automobiles. Om dit te bereiken bundelde hij zijn krachten met het jachtbedrijf Monte-Carlo Marine. Het doel? De auto op de markt brengen in 1990, het eeuwfeestjaar van de Automobile Club de Monaco.

Alfa Romeo DNA...

Het is geen lichtzinnig project, zeker niet als je bedenkt welke ingenieurs erbij betrokken zijn. Als boegbeeld en technisch directeur, We vinden hier Carlo Chiti, die aan het begin van de jaren '50 en '60 voor Ferrari werkte voordat hij Autodelta oprichtte, waar hij tussen het midden van de jaren '60 en het begin van de jaren '80 alle belangrijke sportprogramma's van Alfa Romeo overzag. De 33 Stradale, de Giulia GTA, het 33TT12 prototype en de F1 turbomotor van Biscione zijn allemaal van zijn hand!

Chiti kreeg gezelschap van een andere ontwerper, Guglielmo Bellasi, een van de pioniers van koolstofvezel, die begin jaren 70 zijn eigen Formule 1-auto had gebouwd en daarna deelnam aan het eenzitterproject van Arturo Merzario. Andere betrokkenen waren Pierluigi Corbari, voormalig sportief directeur van Alfa Romeo in de jaren 70.

gekruist met Stier!

Ballabio's andere meesterzet was het bereiken van een overeenkomst met Lamborghini voor de levering van motoren, omdat hij niet in staat was om een geheel nieuwe te ontwerpen. De stier gaf hem een licentie om de Countach V12 te gebruiken. Ballabio besloot echter dat zijn auto de beste van zijn klasse moest zijn en qua vermogen alles moest overtreffen wat er op dat moment verkrijgbaar was.

In 1985 richtte Chiti zijn eigen motorenbedrijf op, Motori Moderni, dat geen blijvende indruk achterliet in de F1 met Minardi en daarna Coloni, waar het een enorme in-line 12-cilinder ontwikkelde die werd omgedoopt tot Subaru! Chiti besloot de Countach-motor opnieuw te bekijken door de atmosferische V12 te upgraden naar supercharger, door twee turboladers te installeren, één per cilinderbank: Daardoor steeg het vermogen van 455 naar 720 pk. Dankzij deze ingrepen kon de GTB Centenaire rekenen op de krachtigste motor ooit ontworpen voor een wegauto. Pas in 1993 ging de Dauer 962 Le Mans nog een stap verder, met 730 pk. De motor bracht het vermogen over op de achterwielen via een handgeschakelde 5-versnellingsbak.

Een pionier!

Maar het geheime wapen van de Centenaire was haar chassis. Monte-Carlo besloot technologieën uit de racerij over te nemen, waarbij Kevlar en koolstofvezel werden gebruikt, met een honingraatstructuur uit één stuk, van het type monocoque. Toen de Centenaire in 1989 arriveerde, was het de allereerste auto voor de weg die was uitgerust met een dergelijke technologie, die tot dan toe alleen was uitgeprobeerd en getest in de F1. Lamborghini had met het proces geëxperimenteerd op een conceptauto, de Countach Evoluzione uit 1986, maar dit had niet tot productie geleid. De McLaren F1 kwam in 1992 en het duurde tot 1995 voordat Ferrari met de F50 zijn eerste sportwagen met monocoque constructie op de markt bracht. Om het werk af te maken, gebruikten de technici ook een F1-configuratie voor de ophanging, namelijk een low-rod wishbone (nog steeds gebruikt in de Formule 1), met een anti-roll bar.

In totaal was er vijf jaar ontwerp en ontwikkeling nodig om een chassis te maken dat torsiestijfheid en buigstijfheid garandeerde die bij de motor pasten. De motor werd centraal achterin gemonteerd, voor een optimale gewichtsverdeling, geconcentreerd in het midden van het chassis.
Het aerodynamische profiel was spectaculair, slank als een kernkop.

De auto leek op een Lamborghini, vooral in profiel, maar met meer afgeronde, vloeiende lijnen, wat hem een nogal geslaagde futuristische look gaf. Zijn zeer slanke neus wees naar het asfalt, waardoor hij een uitstekende aerodynamische penetratiecoëfficiënt had. De achterspoiler uit één stuk, die in het verlengde van de carrosserie ligt, doet denken aan de F40 en andere Venturi's.

Zeer vertrouwelijk

De eerste twee prototypes van de Centenaire werden in 1990 aan prins Rainier van Monaco gepresenteerd, zoals gehoopt. Er zouden honderd exemplaren worden gemaakt, maar uiteindelijk zijn er slechts vijf gebouwd. De economische recessie aan het begin van het decennium raakte de sportwagenmarkt hard, terwijl de geavanceerde technologie en ambachtelijke productiemethoden deze Centenaire erg duur maakten. Eén model staat momenteel te koop voor €999.999 op de website lesanciennes.com.

In de daaropvolgende jaren werden slechts enkele exemplaren gepresenteerd, aangepast op basis van onverkochte GTB Centenaires, waaronder een spiderversie met de naam 'Beau Rivage'. In 1993 werden ze overgenomen door een Georgische zakenman die ze liet ombouwen tot twee GT's voor de 24 uur van Le Mans, genaamd MIG 100. In 1995 werd Montecarlo Automobile opgekocht door de Aixam Mega-groep, die een aantal van de Centenaire afgeleide auto's op de markt bracht, Mega Montecarlo genaamd, aangedreven door V12-motoren van Mercedes. Toch kwam de productie niet van de grond en het bedrijf veranderde opnieuw van eigenaar en keerde terug naar de oprichter en een team van Italiaanse medewerkers, die in de jaren 2000 en 2010 zouden terugkeren met nieuwe projecten.