Maserati Chubasco: de futuristische V8 Biturbo supercar uit de jaren 90 die Ferrari wakker had kunnen schudden

Voor iedereen die denkt aan een soort pittige saus, vergeet het maar meteen. De term 'chubasco' verwijst naar een hevige windvlaag met donder en bliksem die voorkomt tijdens het regenseizoen langs de Pacifische kust van Mexico, Centraal-Amerika en Zuid-Amerika. Tien jaar voor Pagani en zijn superauto's vernoemd naar Argentijnse winden, putte één fabrikant al uit de denkbeeldige kracht van de Amerikaanse elementen: Maserati presenteerde in 1990 een conceptauto die de wereld op zijn grondvesten kon doen schudden. Ferrari.

Ambitie

In de jaren 80 overleefde Maserati dankzij de goede ontvangst van de Biturbo, maar het ontbrak de Trident aan een 'vlaggenschip' waarmee het de naam Modena naar een hoger niveau kon tillen. In december 1990, ter gelegenheid van de jaarlijkse verjaardag van de Casa, presenteerde Maserati drie nieuwe modellen. De definitieve versie van de Shamal, klaar voor productie, en de Racing, de nieuwe 285 pk 2-liter coupé. Maar de ster van de show was een compleet nieuwe auto, zowel esthetisch als mechanisch, in vergelijking met het bestaande Maserati-gamma. De Tomaso, die destijds eigenaar was van het merk, hoopte het op het niveau te brengen van de grote rivalen van de Motor Valley.

Onder een dekzeil bevond zich een resoluut futuristisch ogende supercar in zijn tijd, de Chubasco. Het eindproduct, dat in zijn nog statische vorm (mock-up) werd gepresenteerd, zou begin 1992 worden onthuld en verleidde de bewonderende gasten volledig. De Trident leende zich om te dromen door Lamborghini en Ferrari, wiens 348 niet alle stemmen won, rechtstreeks uit te dagen.

Gedurfd ontwerp

Het koetswerk moest zorgen voor een goede luchtcirculatie op de kritieke punten van het voertuig waar koeling nodig is. Om de gewenste prestaties te bereiken, werd gekozen voor een chassis met centrale balken vanwege de uitstekende stijfheid, met name dankzij een centraal achterin geplaatste motor. De Chubasco treedt daarmee in de voetsporen van de De Tomaso Vallelunga en Mangusta, die met succes met deze configuratie hadden geëxperimenteerd.

Het chassis zou ankerpunten bieden voor radicale ophangingen, met stoterstangen aan de voorkant en trekstangen aan de achterkant, met een hydraulisch hefsysteem en progressieve stijfheid en tuimelaars met interne veren, een typische F1-oplossing. Dit werd ontworpen om ruimte te laten voor twee grote zijkanalen voor de doorvoer en distributie van lucht. De centrale aluminium honingraatstructuur bestaat uit geribbelde subframes van lichtmetaallegering om de ophanging en de motor te ondersteunen.

Il maestro Gandini aan het werk 

Voor het ontwerp werd een beroep gedaan op meester Marcello Gandini. Het uiterlijk van de Chubasco is zowel agressief als vloeiend, en loopt verrassend vooruit op het ontwerp van bepaalde huidige elektrische en hypersportconcepten. Het ontwerp combineert vakkundig sporen van de wigvormige vorm die zo dierbaar is aan de meester die de Countach en Diablo ontwierp, maar met een mooie toets van aerodynamische rondingen en zuivere oppervlakken. Er zijn Lamborghini-kenmerken zoals de piramidale cockpit en de trapeziumvormige wielkasten, maar je zou bijna kunnen anticiperen op het technofuturistische ontwerp van de nieuwste Ferrari F80 en 849.

De lijnen van de Chubasco worden gedicteerd door aerodynamica. Aan de voorkant wordt de luchtstroom aangezogen door drie grote luchtinlaten aan de voorkant, vervolgens versneld en zijdelings afgevoerd onder de portieren, waardoor een drukval onder de zijpanelen ontstaat. Dit alles accentueert het grondeffect dat wordt veroorzaakt door de achterschans en de vlakke onderkant, zodat de auto aan de grond kleeft. De koellucht van de motor wordt aangezogen via twee andere luchtinlaten vóór de achterwielen en naar achteren afgevoerd. 

De Chubasco valt ook op door de afwezigheid van spoilers. De grote achterspoiler die in eerdere schetsen te zien was, was niet aanwezig op de concept car. De monocoque of carrosserie is ideaal ontworpen als een zwevende cel die met het chassis is verbonden door schokabsorberende steunen die trillingen van de motor, transmissie, ophanging en wielen absorberen en zo het bestuurderscompartiment isoleren van het volledige frequentiebereik van geluid, trillingen en torsie.

FIAT trapt op de rem

De ultieme functie is het elektrische schuifdak, dat naar achteren kan worden geschoven over het motorcompartiment om open dak te rijden (of extra koeling, voor het geval dat!). De tweezits cabine heeft twee rondlopende stoelen, gescheiden door een centrale tunnel die optimale ondersteuning biedt en bijdraagt aan de esthetische balans van de auto.

Het model had geen motor. Het plan was om de 3,2-liter twin-turbo V8 van de Shamal te gebruiken, opgewaardeerd tot 430 pk, waarbij het vermogen via een handgeschakelde zesversnellingsbak en sperdifferentieel naar de achterwielen werd overgebracht.

Aanvankelijk was het de bedoeling om vanaf 1992 450 auto's te produceren, maar in twee jaar tijd was de politieke context volledig veranderd. De economische zeepbel barstte en de supercargekte kwam tot stilstand. Fiat, dat meerderheidsaandeelhouder van Maserati was geworden, vond dat het project te dicht bij Ferrari stond en drong aan op stopzetting omdat het veel te duur was. Het resultaat was dat de Chubasco een model bleef, tentoongesteld in het Panini Museum aan de rand van Modena. Toch diende het project als basis voor de Maserati Barchetta, gebouwd als onderdeel van het one-design kampioenschap in 1992-1993. Carlo Gaino gebruikte dit werk als basis voor de ontwikkeling van de ultieme De Tomaso, de Guara, die het merk niet van een faillissement kon redden.