Een zeldzame Lamborghini Countach "Blue Tahiti", verborgen en meer dan 30 jaar als nieuw bewaard in Japan

Sommige supercars lijken in het niets te verdwijnen om vervolgens als een luchtspiegeling weer tevoorschijn te komen. Deze Countach LP400 S 'Blue Tahiti', chassis 1016, is daar een perfecte illustratie van: hij verliet de Verenigde Staten aan het einde van de jaren 1970, verdween tientallen jaren van de radar... voordat hij weer opdook in Japan, bevroren in de tijd, bijna zoals hij Sant'Agata Bolognese verliet.

De droomposter...

John Temerian, eigenaar van Curated in Miami en Countach- en Diablo-kenner, groeide op met deze auto's. Lamborghini aan de muur. Honderden zijn er door zijn handen gegaan en de magie is nooit verdwenen. Voor hem is de Countach niet zomaar een supercar: het is een kunstobject, het symbool van "alles is mogelijk".

De Countach-lijn (1974-1990) is een rijke en soms onbegrepen lijn. Lange tijd stond de pure LP400 'Periscopio' bovenaan de hiërarchie, met tussen de 1,2 en 2 miljoen $'s die halverwege de jaren 2010 werden verhandeld, afhankelijk van de staat, kleur en kilometerstand. Maar na verloop van tijd heeft een andere tak een eigen aura gekregen: de LP400 S, geboren in 1978.

Van Walter Wolf tot de LP400 S

De LP400 S had veel te danken aan speciale bestellingen van zakenman Walter Wolf, die in die tijd nauw samenwerkte met ingenieur Gianpaolo Dallara. Hun prototypes introduceerden spatbordverbreders, extra brede Campagnolo 'Bravo' wielen en op maat gemaakte Pirelli P7 banden. Het gedrongen uiterlijk en de buitengewone bandenset van de Countach maakten hem onderdeel van de popcultuur van de jaren 80.

De eerste LP400 S Serie 1 auto's, bekend als 'low body' auto's omdat ze nog steeds gebaseerd waren op het Periscopio chassis, waren het meest gewild: de eerste 50 waren uitgerust met de beroemde Bravo wielen en de allereerste 27 behielden ook de kleine Stewart-Warner tellers. Van deze uiterst zeldzame auto's werden er slechts een handvol gespoten in het nu legendarische Blue Tahiti.

1978, Californië: een klant bestelt... vier Countachs

Hier begint het verhaal pas echt. In 1978 plaatste een Californische ondernemer een voor die tijd verbazingwekkende bestelling: vier nieuwe Countachs... toen Lamborghini nog maar zo'n dertig auto's per jaar produceerde. Een daarvan was chassis 1016, LP400 S Series 1 in Tahiti Blue lak.

Er zijn opnamen van de 1016 in de fabriek, tijdens de assemblage en daarna in San Diego. Dan stilte. De auto verdween voordat hij eind jaren negentig weer opdook in Japan, op de tweede verdieping van een kleine showroom. Er werd niet meer mee gereden, nooit tentoongesteld, bedekt met stof. Iedereen die vraagt of hij te koop is, krijgt hetzelfde beleefde "nee" te horen.

Jarenlange onderhandelingen

Jarenlang stelde John Temerian Countach-registers samen en fantaseerde hij over dit 'ontbrekende' 1016-chassis. Uiteindelijk vroeg hij een vriend, die op zoek was naar auto's in Japan, contact met hem op te nemen en een bod te doen. Hij weigerde. De biedingen namen geleidelijk toe. Ondertussen kwamen er een paar foto's binnen: fabriekslakwerk, origineel interieur, onberispelijke uitlijning.

Overtuigd dat hij met een schat te maken had, stuurde John Temerian expert Chip Davis op pad voor een compromisloze inspectie, met de missie om het kleinste foutje op te sporen. Het oordeel was onverwacht: een gloedvol rapport en zelfs een vermelding van een potentiële 'Preservation' prijs op Pebble Beach. De deal werd gesloten... voor een recordprijs (maar niet bekendgemaakt) voor een LP400 S.

Aankomst in Miami

Toen hij in Miami van de vrachtwagen kwam, wilde de Countach gewoon niet starten, wat normaal is na twee decennia stilstand. Maar verder is alles in perfecte staat: dashboard, tapijt, stuur, pookknop, verlichting, Bravo wielen... Het is net een tijdcapsule.

John Temerian is categorisch: geen restauratie. De auto gaat terug naar Italië voor een mechanische onderhoudsbeurt en verder niets. De filosofie is duidelijk: behouden, niet verfraaien.

Sommige auto's verdienen een competitieve restauratie. Andere, uiterst zeldzame, verdienen het om onaangeroerd te blijven. Deze valt in de tweede categorie. Want de echte waarde zit in een auto die meer dan 30 jaar als nieuw is gehouden.