Giocattolo: een 300 pk V8 racewagen gebaseerd op de Alfa Romeo Alfasud

Als je een zakenman met een passie voor sportauto's combineert met een ingenieur die in de jaren 70 voor McLaren F1 werkte, kan het resultaat explosief zijn. Dit is precies wat er begin jaren 80 in Australië gebeurde toen ondernemer Paul Halstead, die succes had geboekt in de computerhausse, samenkwam met ingenieur Barry Lock, die met James Hunt had gewerkt tijdens zijn winnende jaren bij McLaren.

Na de IT de rug toegekeerd te hebben, had het in Halstead gevestigde ingenieursbedrijf al een goede voet aan de grond in de autobusiness: het was eigenaar van een Alfa Romeo dealerschap en importeerde De Tomaso Pantera auto's naar Australië. Hij exporteerde ook Cleveland motoren naar Italië. Racetechnicus Barry Lock werkte al samen met Halstead aan het ontwerp van zijn Pantera, een raceauto die de GT-serie domineerde, toen het idee werd geopperd om een lokale superauto te bouwen.

Inspiratie uit een doodgeboren Autodelta-project

In plaats van helemaal opnieuw te beginnen, wat tijdrovend en duur zou zijn geweest, koos het duo ervoor om een bestaand platform te gebruiken, namelijk een Alfa Romeo Alfasud Sprint. Giugiaro's fastback coupé, die voor het eerst verscheen in 1976, was het onderwerp van een prototype studie uitgevoerd door Autoldeta in 1982, de Sprint 6C, met het oog op een mogelijke deelname aan Groep B. Het project ging niet door, maar Lock raakte erdoor geïnspireerd. Hij ging aan de slag met Alfa V6's en Alfasud Sprint carrosserieën als basis, evenals ZF vijfversnellingsbakken.

Barry Lock ontwierp de Sprint opnieuw en voorzag hem van een nieuw subframe achter dat zowel robuust als lichtgewicht was. Het chassis en de carrosserie van de auto, die al snel de bijnaam 'Giocattolo' ('speelgoed' in het Italiaans) kreeg, maakten uitgebreid gebruik van koolstofvezel en Kevlar, materialen die in die tijd vrijwel ongekend waren. De achtersteven werd bekroond door een enorme spoiler, terwijl de flanken klauwvormige luchtinlaten hadden, die bijna deden denken aan de Testarossa.

Alfa Romeo Australië speelde niet mee

Het probleem was dat de Australische tak van Alfa Romeo niet echt gecharmeerd was van dit soort aanpassingen en obstakels in de weg legde voor het duo, waardoor het erg duur werd om Alfa V6's te importeren.

"We konden geen kale carrosserieën of motoren voor de auto's kopen, dus moesten we nieuwe Alfa Romeo's kopen en die uit elkaar halen," legt Lock uit. De modellen kwamen uit Nieuw-Zeeland. Het importeren van complete voertuigen voor demontage en herbouw lijkt misschien ingewikkeld, maar het had voordelen omdat de Sprints al voldeden aan de Australische ontwerpnormen (ADR), die duur zouden zijn geweest om te valideren op een compleet nieuw voertuig.

Nadat de eerste drie auto's werden aangedreven door een Busso, koos Giocattolo voor een goedkopere en uiteindelijk krachtigere Holden 5-liter V8 met brandstofinspuiting. De motoren van de HSV-motorafdeling van Holden werden geprepareerd door specialist TWR (Tom Walkinshaw Racing), die Holden-motoren voor het Australische toerkampioenschap verzorgde. Locks team voegde ook een aangepast plenum en dubbele gasklephuizen toe om de gietijzeren motor te laten draaien. De voorwielophanging blijft origineel, met uitzondering van herziene bevestigingspunten. De op maat gemaakte onafhankelijke achterwielophanging heeft daarentegen lagere draagarmen die op een aluminium steun zijn gemonteerd aan het ZF-transaxiehuis.

Slachtoffer van een moeilijk economisch klimaat

In 1988 zag de auto eindelijk het daglicht. Het resultaat was een 300 pk sterke tweezits supercar met middenmotor, diepblauwe kleurstelling, lederen interieur en Recaro zetels. Ondanks een paar kleine luxeartikelen zoals airconditioning en een topklasse audiosysteem, woog hij slechts 1.085 kg. De geclaimde topsnelheid was 260 km/u, met een tijd van 0 naar 100 km/u van 5 seconden. De Giocattolo werd gelanceerd op een persdag met voormalig F1-wereldkampioen Alan Jones, die het ronderecord op Lakeside brak. Er was zelfs een Giocattolo versierd met zwaailichten en stickers van de Queensland Police, als publiciteitsstunt om aan te geven dat de politie deze optie overwoog. Het zou een soort Interceptor met Italiaanse roots zijn geweest.

Er werden slechts 15 Giocattolo geproduceerd. Het project had een goede start gemaakt met de steun van Holden, maar de productiekosten rezen de pan uit door het gebruik van Kevlar en exorbitante importheffingen op ZF versnellingsbakken uit Duitsland. De overheidssubsidie voor een kleinschalig productieprogramma werd in 1989 ingetrokken te midden van een beurscrash die een zware tol eiste van de superautomarkt die in de jaren 80 een hoge vlucht had genomen. Halstead werd gedwongen om zijn visie van een Australische supercar op te geven. Er bestaan nog 14 exemplaren, veel in zeer goede staat, maar één was betrokken bij een dodelijk ongeval in competitieverband.